Op het moment dat ik gebruik ging maken van materialen die mij voorhanden waren, ben ik ook mijn eigen lichaam als materiaal gaan zien dat ik kon inzetten als onderdeel van een beeld. Door te bewegen, hoe minimaal ook, heb ik de dimensie tijd – die ik graag voor zichzelf laat spreken – toegevoegd aan mijn werk. Voor het transformatorhuisje van Popart / Maas artistresidence heb ik op 16-04-23 een performance gedaan die door de minimale beweging bijna als een stilstaand beeld ervaren kan worden. Het statisch beeldende aspect werd nog eens benadrukt door mijn pose en vooral doordat mijn gezicht bedekt was met folie, als een gouden wolk. De performance had een duur van 60 minuten.
Eerder was ik een figuur dat zich begeeft in een kapel langs de weg dan een performer.
Fragment uit de registratie.